Улсын хэмжээнд 116 мянга 500 эцэг, эх хүүхдээ цэцэрлэгт хамруулахаар азаа үзэж байна.
Тэднээс аз нь алгандаа багтаж ядсан 91 мянган эцэг, эх хүүхдээ цэцэрлэгт өгөх боломжтой болох юм.
Харин үлдсэн 21 мянга нь бүтэн жилийг хүндхэн туулах нь.
Өнөөдөр хүүхдээ цэцэрлэгт оруулахаар хөөцөлдөж буй эцэг, эхчүүд хороо, дүүргийн гадна хонож, ар өврийн хаалга царайчилж, ажлаа тасалж, аргаа барж явна. Ийм өрөвдмөөр дүр төрхийг 21-р зуунд, 2015 онд ганцхан Улаанбаатарт л үзэж болох биз.
Аз, од нь "харьсан" нөгөөх 21 мянган хүүхдийн эцэг, эх аргаа барахдаа цэцэрлэгийн эрхлэгчийг царайчилж өдөр, шөнөгүй үүдийг нь сахиж сууна. Бүр цэцэрлэгтэй хол хамаагүй танил талдаа хүртэл тал засч гүйнэ. Энэ сургаар нь цэцэрлэгийн эрхлэгч нар хамраа сөхөж, амандаа орсон үнийг хэлж суугаа нь нууц биш. Энэ жил цэцэрлэгийн хандив даруй 250 мянган төгрөгөөр нэмэгдэж 500 мянга болсон байна. Тэгэхээр хүүхдээ цэцэрлэгт оруулахын тулд эрхлэгчийг 500 мянган төгрөгөөр хахуулдах хэрэгтэй болж байна гэсэн үг. Бяцхан үрсээ цоожтой хаалганы цаана үлдээхийг хүсээгүй бас өөрсдөө ажил олж хийгээд амьдралдаа нэмэр болчих санаатай олон эцэг, эх яаж, ийж байгаад нэхсэн мөнгийг нь өгөөд хүүхдээ цэцэрлэгт оруулж байна. Ингээд л байхад цаана нь хүүхэд цэцэрлэгт орж чадахгүй үлдсээр.
Бүр тойргоосоо сонгогдсон гишүүн рүү хүртэл утас цохиж яваа эцэг, эх цаана чинь байна. Хүүхэд цэцэрлэгт оруулна гэдэг чинь ийм хүнд, огт бүтэшгүй мөрөөдөл болсон зүйл гэж үү.
2013 онд цэцэрлэгийн насны 97 хүүхэд гэртээ галд өртөж, амь насаа алдсан тухай албан ёсны тоо баримт байна. Түлэгдсэн, бэртсэн, төөрсөн, хүчирхийлэлд өртсөнийг оруулалгүйгээр шүү дээ.
Цэцэрлэгт хамрагдаж чадаагүй хүүхдийг янз бүрийн эрсдэл, аюул хүлээж байдгийг дээрх тоо баталж байна. Өнгөрсөн жил Хөвсгөл аймагт гурван хүүхэд гэртээ цоожлогдож байгаад галд өртөж амь насаа алдсан. Тэдний цэцэрлэг халдварт өвчнөөс болж хаагдчихсан байсан үеэр энэ хэрэг болсон юм. Хүүхдүүдийг нь харах хүнгүй учраас эцэг, эх нь аргагүйн эрхэнд хүүхдүүдээ гэрт нь цоожилж үлдээсэн гэдэг.
Цэцэрлэг бол төр бяцхан үрсээ хамгаалах, хайрлаж, сургаж, хүмүүжүүлэх нэг обьект юм.
Уг нь Монгол улс гурван сая хүн амтай. Гэвч төр засаг хүн ардаа хэрхэн сайхан амьдруулах арга эвээ олохгүй л байна. Ард түмнээ “алалцуулж” байгаа төрийн эрхмүүд чухам энэ талаар юу бодож, ямар байр суурьтай байгаагаа ч илэрхийлэхгүй, дуугүй сууна. Тэдэнд ард түмний амьдрал бус, сайд, гишүүний зөөлөн сэнтий л чухал бололтой. Уг нь сонгууль болохоор нөхдүүд “Хүүхэд бүрийг цэцэрлэгт хамруулна, цэцэрлэг сургуулийн тоог нэмгдүүлнэ, бид та бүхний жаргал зовлонг хуваалцана” хэмээн уран үг донгодож, иргэдийн саналыг авч төрийн эрх барих дээд байгууллагад шургалдаг. Гэтэл тэд нэгэнт саналаа авсан л бол боллоо гэсэн шиг нүүрээ буруулж байгаад иргэд гомдоллож сууна.
Цэцэрлэг сургуулийн хүрэлцээний асуудал зөвхөн өнөөдөр яригдаж байгаа зүйл огтхон ч биш. Жил бүр л цэцэрлэг сургуулийн хүрэлцээ тааруу, мянга мянган хүүхэд гэртээ цоожтой хаалганы цаана үлдэж, элдэв аваар осолд өртөж, амь нас эрүүл мэндээрээ хохирч байгаа тухай бид дуулж, халаглаж, харамсаж суудаг. Гэтэл “нүглийн нүдийг гурилаар хуурах”-ын үлгэрээр эрх мэдэлтэнгүүд жилдээ ганц нэгэн цэцэрлэг ашиглалтад оруулсан болчихоод л түүнийгээ тууз хаачилж, сүр дуулиан болгож, шоу хийхээс хэтрэхгүй байгаа нь нууц биш. Төр засаг мөнгө төгрөггүй, төсөв мөнгө хүрэлцэхгүй хэмээдэг ч хичээвэл бүтэхгүй зүйл гэж баймааргүй л юм. Үнэхээр төсөв мөнгө хүрэлцэхгүй байгаа бол хувийн цэцэрлэгүүдээ дэмжээд хүүхэд бүрийг цэцэрлэгт хамруулж болох л талтай.
Өнөөдөр 150-350 мянган төгрөгийн төлбөртэй хувийн цэцэрлэгт хүүхдээ хүмүүжүүлэх боломжийн амьдралтай хүн ховор. Харин төрийн бодлогоор зохицуулалт хийж, хувийн цэцэрлэгүүдэд нөхөн олговорыг нь өгч багахан хэмжээний мөнгийг эцэг эхчүүдээс аваад байвал энэ ажил үр дүнгээ ч өгөх нь дамжиггүй.
Хувийн хэвшлийнхэнг дэмжиж байгаа гэлцэж, бизнес эрхлэгчдэд багагүй мөнгийг зарцуулдаг. Мэдээж энэ нь буруу зүйл биш. Хувийн цэцэрлэгүүд ч хувийн хэвшил гэх нэршилд хамрагдах учиртай. Тиймээс тэднийг дэмжиж, цэцэрлэгүүдэд нөхөн олговорыг нь өгөөд ард түмнийхээ хүүхдүүдийг цэцэрлэгтэй болгоод өгчихвөл олон хүний магнай тэнийх нь гарцаагүй.
Эцэг эхчүүд үр хүүхдээ ч цоожтой хаалганы цаана үлдээхгүйн тулд сардаа халааснаасаа цөөхөн хэдэн төгрөг гаргаад өгөхөөс татгазлахгүй нь лавтай.
Жил бүр яригдаж, эцэг эхчүүдийн толгойны өвчин болсон цэцэрлэгийн хүрэлцээний асуудлыг шийдэж, цэцэрлэгийн тоог нэмэгдүүлэхгүй бол мянга мянган хүүхэд цоожтой хаалганы цаана үлдэж, эмгэнэлт ирээдүйгээ хүлээсээр байх болоод байгааг холбогдох албаны хүмүүст дахин дуулгая.
Нэн тэргүүний хэрэгцээт зардлын жагсаалт гэж айл өрхөд ч бий. Манай улсад харин байдаггүй юм уу? Тэрэндээ цэцэрлэг гээд биччихдэггүй юм уу? Төрөлт нэмэгдэж, хүн ам өсөхөөр баярлан сайрхдаг биз дээ бид? Тэгээд өсч яваа үр хүүхэддээ ингээд "салаавч" гаргаад байж болох уу. Дахин сануулъя. Үрс гэртээ цоожлогдож л байг уу.
24tsag.mn
Сэтгэгдэл (19)