Нийгэм, соёлын урсгал даган бидний амьдрал ч хувьсан өөрчлөгдөж байна. Зарим нь үл анзаарагдах боловч түр азнаад харвал олон янзаар хувирч байгаа. Энэ удаад зуны улирал дахь хүний "хүслийн хувирал"-ын тухай өгүүллээ.

УИХ-ын гишүүн асан М.Билэгтийн “Өвөл болохоор хүйтэн болдог" гэх дуулиант эшлэлийг Эрчим хүчний сайд Б.Чойжилсүрэн “Өнөөдөр хавар байна. Зун болно, намар болно. Өвөл болох нь бүр ч тодорхой” хэмээх алдарт үгээ хэлж, бут ниргэсэн нь хэдхэн сарын өмнө билээ.

Саяхныг хүртэл зуны улирал маань ирж өгөхгүй, хүйтэн байсныг бүгд санаж байгаа биз. Урин цагийн эхэнд хүртэл зуд турьхан болж хаа сайгүй “дэлгэр цаг”-ийг туйлын ихээр мөрөөдсөн сөн. Одоо зун болсон тул халууцах нь эргэлзээгүй үнэн боллоо.  

Гэтэл бид уйдамхай юм болохоороо “ямар халуун юм бэ” хэмээн үглэн дуулан сүүдэр бараадаж, салхи хүсэн алхана. Салхи дэгдээд эхлэхээр намжаасай гэж хүснэ. Намжихаар нь ахиад л халууцна. “За больё, бороо ороосой” гэж хүлээнэ. Бороо орохоор “одоо болиосой” гэж бодно.

Тэнгэр цэлмэгц “зүгээр л бүрхээсэй билээ” хэмээн сэтгэнэ. Харин зургадугаар сарын бүрхэг тэнгэрийн дор бээрч яваа нь нарыг хүсэж, халууцах дургүй нь бараг л “үүрд ийм байгаасай” гэж залбирч яваа болов уу. Ингэж бидний бодол санаа нэг улиралд нэлээн хэд өөрчлөгдөнө. Цаг агаарын мэдээгээр бол гадаа гарахдаа "солигдмол хүсэл"-тэй. 

Монголд үүнээс ч тодорхой бас нэг зүйл бий. Тэр нь зун болохоор “халуун ус” тасардаг. Жил бүрийн зунаар л ийм байдагт дасаж өгөхгүй ээ. Гэнэт л ирсэн зун юм сан. Дасахаар хугацааг хамт өнгөрүүлсэн асуудлууд юм сан. Аз болж өнөөдөр ч бас бүрхэг байна.