Нийгэм, соёлын урсгал даган бидний амьдрал ч хувьсан өөрчлөгдөж байна. Зарим нь үл анзаарагдах боловч түр азнаад харвал олон янзаар хувирч байгаа. Тэдгээр зүйлсийн тухай “24tsag.mn” сайтаас долоо хоног бүр тантай хуваалцдаг билээ. Энэ удаад ухамсрын өөрчлөлт, хувирлын тухай хуваалцаж байна.

Амралт, аялал зугаалга, баяр наадмын өдрүүд ирж, болдог зүйлс жам ёсоороо өрнөж байна. Явсан, суусан болгондоо идэж уусан зүйлийнхээ сав баглаа боодлыг хаядаг хүмүүс "одоо болтол" байдаг бололтой. Гол мөрний ай сав газраас тонн тонноор, тэрэг тэргээр "хог хаягдал" ачсан хэвээр. Мөн зэлүүд, зэрлэг байгальд явахдаа хамгийн "адгууслаг" амьтан хүн бололтой. Гэвч ийм нэг хэсэг байхад "өөр" нэг хэсэг ч бий. Учир нь хүмүүсийн оршин буй байгаль дэлхийгээ хайрлах "зөн" сэрсэн.

Бид үлдэхгүй, бидний тарьсан "хог" л үлдэнэ гэдгийг мэдэж буй. Хэн үр хойчдоо "хог" үлдээхийг хүсэх билээ. Тиймээс хогийг хогийн цэг хүртэл авч явна.

"Замдаа салхинд хийсгэчихье", "хүнгүй газар бол хаячихъя", "угаасаа хог байгаа юм чинь ганцхан ширхэг чихрийн цаас хаячихад яав л гэж" бодох хүн үгүй болоо биз ээ. Гэхдээ сумын төв, аймгийн төв, Улаанбаатар хотод, амралтын газар ч ялгаагүй хогийн сав хайж алхах нь бий. Ялангуяа автобусны буудлын ойр орчимд хогийн сав харагддаггүй нь зарим иргэдийн бухимдлыг төрүүлдэг, хогоо бариад хол алхах хэрэг гардаг тухай ярьж байсан юм. 

Үнэн хэрэгтээ бидний ухамсар нийгмийн хөгжил гэхээс илүү байгалийн хувирлыг даган хувьсан өөрчлөгджээ.

Хогийг хогийн саванд ангилж хийх, хог хаягдлын хор уршгийг таниулах уриалга, сурталчилгаа олон ч бодит амьдрал дээр хогийн сав нь түүнээсээ цөөхөн байгаад л учир нь бий. Гэхдээ л нэг үеэ бодвол хог хаягдлаа халааслаад, торлоод, эсхүл цүнхлээд явдаг болсон. Очсон газраа "хог" үлдээдэг биш, "хайр"-аа үлдээдэг нэгэн байгаасай.  

М.Дэвээжаргал